wróć
Oto Give Me Five! - seria, która przebojem wdarła się do polskich szkół językowych i zbiera doskonałe recenzje wśród nauczycieli!
Zapoznaj się z wideo, w którym pokażemy, jak to, co najlepsze zostało utrzymane w Give Me Five!, a co ulepszyliśmy:
Pobierz krótkie porównanie materiału zawartego w obu seriach:
Sprawdź zestawy materiałów przykładowych na stronie Give Me Five!
Pobierz broszurę informacyjną (PDF)
Zapoznaj się z wideo pokazującym, jak korzystać z aplikacji NAVIO!
JAK PRACOWAĆ Z NAVIO? PORADNIK WIDEO (PL)
Obejrzyj szkolenie dr Anny Parr-Modrzejewskiej i dowiedz się, jak uczyć komunikacji korzystając z Give Me Five!
Zapraszamy do pobrania nagrań, niezbędnych do pracy z materiałem zawartym w publikacji: Egzamin Ósmoklasisty: Bank Zadań Otwartych.
Wszystko, co o nowym egzaminie musi wiedzieć nauczyciel, dyrektor szkoły, rodzic, czy sam uczeń. Najnowsze informacje, najlepsi eksperci, najnowocześniejsze materiały wspierające. Jak się przygotować, o co zadbać, z czego i jak się uczyć?
Dzięki zaadaptowaniu popularnej gry karcianej Taboo nauka słownictwa maturalnego zamienia się w rozrywkę i przyjemność. Gra Forbidden Words w pełni angażuje uczniów do nauki i mobilizuje do korzystania nie tylko z posiadanej wiedzy, lecz także do użycia wyobraźni i do inwencji twórczej. Ułatwia przełamanie bariery w mówieniu i zmniejsza związany z nią stres, dzięki czemu doskonale sprawdzi się jako jeden z elementów treningu do matury ustnej.
Jeden uczeń czyta trzy wyrazy Forbidden words, a drugi ma maksymalnie trzy sekundy na odgadnięcie słowa głównego.
Nauczyciel rozdaje każdemu uczniowi po jednej karcie, a następnie, korzystając z przygotowanej wcześniej listy słów, podaje ich definicje. Ważne jest, żeby słowa były wybierane w przypadkowej kolejności. Uczeń, którego wyrazy zostaną zdefiniowane przez nauczyciela, krzyczy: Bingo! Osoba, która wygrywa pierwszą turę, przejmuje rolę nauczyciela w następnych rundach.
Nauczyciel pisze na tablicy słowo główne oraz Forbidden words. Pracując w parach, uczniowie mają za zadanie dopisać do każdego słowa głównego trzy kolejne Forbidden words. Następnie uczniowie szukają pary, która ma dokładnie taki sam zestaw nowych Forbidden words.
Podobnie jak w ćwiczeniu 3., nauczyciel pisze na tablicy słowo główne oraz Forbidden words. Pracując w parach, uczniowie mają za zadanie dopisać do każdego słowa głównego trzy kolejne Forbidden words. Tym razem jednak nauczyciel określa, jakie to mają być części mowy, np. przymiotniki, rzeczowniki, czasowniki. Nauczyciel może też wprowadzić zasadę, że jedno z nowych Forbidden words musi być rzeczownikiem, jedno czasownikiem, a jedno przymiotnikiem. Następnie uczniowie szukają pary, która posiada dokładnie taki sam zestaw nowych Forbidden words.
Podobnie jak w ćwiczeniu 3., nauczyciel pisze na tablicy słowo główne oraz Forbidden words. Pracując w parach, uczniowie mają za zadanie dopisać do każdego słowa głównego trzy kolejne Forbidden words. W tej wersji gry uczniowie muszą napisać słowa na trzy kolejne litery alfabetu, pozostawiając uczniom wybór, które to będą litery.
Po wielokrotnym użyciu gry, kiedy uczniowie znają już dobrze Forbidden words, nauczyciel skorzysta z Forbidden words podanych przez uczniów w trakcie ćwiczeń 3., 4., 5. Aby usprawnić pracę, należy na poprzedniej lekcji poprosić uczniów, by nowe słowa napisali na żółtych karteczkach typu Post-it notes. Następnie nauczyciel nakleja te karteczki na odpowiednie karty Forbidden words. Na następnych zajęciach podczas gry w Forbidden words uczniowie opisują słowo główne, używając nie trzech, a sześciu słów Forbidden words.
Uczniowie w parach piszą miniopowiadanie składające się dokładnie z 50 wyrazów. Słowo główne jest tytułem opowiadania, a uczniowie nie mogą użyć w nim żadnego ze słów Forbidden words. Ważne jest, żeby na kartce, na której napisane jest opowiadanie, nie znajdował się jego tytuł. Następnie opowiadanie jest przekazywane do przeczytania kolejnej parze, która musi odgadnąć, jaki ono ma tytuł. Jeżeli uczniowie w tej parze nie potrafią odgadnąć tytułu opowiadania, otrzymują kartę Forbidden words, na której jedno ze słów głównych jest poszukiwanym tytułem i stanowi podpowiedź.
Uczniowie grają w grupach trzyosobowych.Każdy uczeń otrzymuje trzy karty oraz, dodatkowo jedną kartę, którą kładzie na stole. Uczniowie układają historię, tworząc zdania z wyrazami głównymi. Każda osoba musi stworzyć dwa zdania – pierwsze musi zawierać jedno z dwóch słów głównych z karty leżącej na stole, a drugie jedno ze słów głównych z kart, które otrzymał uczeń. Następnie, na wzór gry w domino, uczeń przykłada kartę, z której wykorzystał słowo główne, do karty leżącej na stole. Należy to zrobić w taki sposób, żeby karty stykały się użytymi słowami głównymi. Kolejny uczeń powtarza procedurę, z tym że może użyć tylko jednego z tych słów, które znajdują się na końcu łańcucha tworzonego przez karty Forbidden wordspołożone na stole. Dodatkowo każda kolejna osoba, dokładając nowe elementy historii, musi powtórzyć tworzoną wspólnie historię od początku.
Uczeń musi zdefiniować słowo główne, używając trzech Forbidden words, ale każdego z nich powinien użyć w zdaniu w innym czasie gramatycznym, np. pierwsze w wybranym czasie przeszłym, drugie teraźniejszym, trzecie przyszłym.
Uczniowie grają w grupach czteroosobowych. Jeden uczeń losuje kartę do gry w Forbidden words i wybiera jedno ze słów kluczy. Każda z pozostałych osób musi zadać mu pytanie, w którym zobowiązana jest użyć jednego z Forbidden words. Uczeń, który wybrał słowo klucz, odpowiada na pytania. Po trzech pytaniach kolejny uczeń wybiera słowo klucz z wylosowanej karty i inicjuje nową rundę, która jest rozgrywana od początku.
„Piotruś” to idealne urozmaicenie ćwiczeń na komunikację! Gry karciane zachęcają do interakcji i rozwijania sprawności mówienia w licznych zadaniach komunikacyjnych. Dodatkowo, to świetny sposób na przełamanie stresu, który towarzyszy małym uczniom przy pierwszych próbach mówienia w języku obcym! W skład opakowania wchodzi 25 ilustrowanych kart: 12 par i “Piotruś”.
Z talii kart dzieci wyciągają kartę bez pary („Piotrusia”) i rozkładają pozostałe karty przed sobą obrazkami do dołu. Zadaniem uczniów jest odkrywanie kart po dwie w celu znalezienia par. Dzieci nazywają każdą kartę. Wygrywa osoba, która odkryje największą liczbę par.
Podobnie jak w poprzedniej wersji, z talii należy wyciągnąć „Piotrusia”. Nauczyciel rozwiesza 24 karty grafikami do tablicy (używa magnesów). Dzieci podchodzą parami do tablicy, odkrywają karty i nazywają je. Zadaniem klasy jest odkrycie największej liczby par, mając np. 12 podejść do tablicy (jeśli w klasie jest 24 uczniów: analogicznie - jeśli w klasie jest 30 uczniów - 15 podejść do tablicy). Za każde podejście bez odkrycia pary, dzieci wykonują jakieś polecenie, np. Close your eyes and touch your partner's nose.
Uczniowie siadają w kole na dywanie. Na środku koła nauczyciel kładzie butelkę, a wokół niej rozkłada karty „Piotruś" obrazkami do dołu i prosi wybranych uczniów, by zakręcili butelką. Dzieci odkrywają karty, które „wyznaczyła" butelka, następnie mówią, co się na nich znajduje/podają zdanie i zostawiają je odkryte. Kiedy któreś dziecko wylosuje parę do innej, odkrytej wcześniej karty, to odkłada tę parę na bok, a cała klasa zyskuje punkt. Jeśli butelka „wyznaczy" kartę „Piotruś", to wszyscy wykonują jakieś zadanie. Zabawa może trwać, aż wszystkie pary zostaną zebrane. Uwaga: w tej zabawie butelka może „wyznaczać" te same karty kilka razy.
Nauczyciel rysuje na tablicy planszę do kodowania wg wzoru, a następnie w każdym wolnym polu przyczepia magnesami wszystkie karty. Uczniowie podzieleni są na dwie drużyny. Ich zadaniem jest podawanie współrzędnych kart naprzemiennie, a po odkryciu nazywanie ich. Jeśli uczniowie odkryją „Piotrusia", nauczyciel daje drużynie jakieś dodatkowe zadanie do wykonania. Wygrywa drużyna, która poda najwięcej prawidłowych odpowiedzi.
Dzieci siedzą w kole, a nauczyciel w środku rozkłada karty obrazkami do dołu. Prosi pierwsze dziecko, by wybrało jedną kartę, ale nikomu jej nie pokazywało. Zadaniem ucznia jest przedstawienie tego, co zobaczył za pomocą gestów. Pozostali uczniowie próbują odgadnąć, co znajduje się na karcie.
Nauczyciel wkłada do pudełka „Piotrusia" i 12 pojedynczych kart. Pozostałe 12 rozkłada w rzędzie na dywanie. Zadaniem uczniów jest losowanie po jednej karcie z pudełka, a następnie opisanie jej w taki sposób, by pozostali uczniowie mogli dobrać parę leżącą na dywanie do opisywanej karty. Jeśli odpowiedzą prawidłowo, kładą kartę pod jej parą na dywanie. Jeśli nie, karta trafia z powrotem do pudełka. Jeśli uczeń wylosuje „Piotrusia", cała klasa wykonuje jakieś zadanie, a następnie „Piotruś" wraca do pudełka. Zabawa kończy się wtedy, kiedy wszystkie karty z dywanu będą miały dobraną parę.
Nauczyciel dzieli klasę na grupy max. 4-osobowe, a każdej z nich daje talię kart, pionki i kostkę do gry. Dzieci układają karty grafiką do dołu, tworząc planszę do gry w kształcie koła. Jedną kartę wyznaczają jako START. Zadaniem uczniów jest poruszanie się po planszy o tyle oczek, ile wypadnie na kostce, a następnie odkrywanie kart i podawanie nazwy tego, co znajduje się na nich (lub tworzenie zdań, opisywanie obrazka itd.). Uczniowie poruszają się po planszy, dopóki nie odkryją wszystkich kart.
Uwaga: uczniowie mogą stawać na tych samych, odkrytych już, polach, dzięki czemu będą powtarzać np. słownictwo (drilling).
Nauczyciel wyciąga z talii „Piotrusia", a pozostałe karty rozdaje uczniom. Uczniowie spacerują po klasie, podchodzą do siebie i zadają pytanie
Nauczyciel rozkłada karty na dywanie, a obok kładzie packi na muchy. Prosi pierwszych uczniów, by wzięli packi i dokładnie posłuchali tego, co mówi. Nauczyciel podaje opis jednej karty, a zadaniem uczniów jest uderzenie karty, o której jest mowa. Następnie kolejni uczniowie trzymają packi i słuchają tego, co mówi nauczyciel.
Uczniowie pracują w parach. Nauczyciel rozdaje po 2-3 różne karty każdej parze. Zadaniem dzieci jest przygotowanie jak największej liczby słów, które znają i które kojarzą im się z danym obrazkiem. Uczniowie piszący zapisują swoje pomysły na kartkach lub w zeszytach. Dzieci mogą korzystać ze słowniczków, które znajdują się w podręcznikach.
TIP: Uczniowie mogą mieć przed sobą Repetytorium Ósmoklasisty lub słowniki, które pomogą im w wykonywaniu zadań. Usprawni to ich pracę ze słownictwem, którego nie potrafią zapamiętać.
Uczniowie losują po trzy karty. Ich zadaniem jest ułożenie krótkich historyjek w określonym czasie z użyciem słów, które znajdują się pod słowem głównym. Gotowe historyjki przedstawiają na forum klasy.
Nauczyciel przygotowuje jakiś dzwonek (np. hotelowy) i czyta trzy słowa widniejące pod słowem głównym, a uczniowie próbują odgadnąć, o jaki wyraz chodzi. Jeśli nie wiedzą, nauczyciel może dodać od siebie jeszcze maksymalnie trzy słowa (podaje je pojedynczo w określonych odstępach czasowych). Jeśli mimo tego uczniowie nie zgadną, o jaki wyraz chodzi, nauczyciel uderza w dzwonek (co oznacza przejście do kolejnego wyrazu), odkłada kartę na bok i zadaje kolejną zagadkę. Na koniec gry wraca do słów, które nie zostały odgadnięte, i prosi uczniów, by zapisali je w zeszycie, podając do nich swoje trzy słowa.
Nauczyciel wybiera karty ze słownictwem z danego działu. Uczniowie mają przed sobą otwarty słowniczek znajdujący się w Repetytorium Ósmoklasisty. Nauczyciel zapisuje na tablicy kilka słów głównych z kart, natomiast uczniowie zapisują w zeszytach po dwa–trzy słowa ze słowniczka pasujące do wyrazu głównego lub inne kojarzące się z nim. Po upływie określonego czasu wybrani uczniowie podchodzą do tablicy i dopisują swoje słowa pod słowem głównym.
Nauczyciel wybiera karty, na których w słowach głównych znajdują się rzeczowniki. Do tablicy podchodzi jedna osoba z pierwszej grupy i „rysuje” wyraz (może rysować też słowa zakazane). Zadaniem grupy jest odgadnięcie w określonym czasie, o jaki wyraz chodzi. Jeśli odgadną zagadkę, otrzymują dwa punkty, jeśli nie, nauczyciel daje szansę pozostałym grupom (mogą uzyskać jeden punkt).
Nauczyciel wrzuca karty do pudełka/torby. Uczniowie podchodzą do biurka i losują kartę, z której wybierają dwa–trzy słowa główne. Ich zadaniem jest zapisanie wyrazów w pionie lub poziomie w zeszytach, a następnie dopisanie do poszczególnych liter słów rozpoczynających się na określoną literę (z danego działu), np. B – bride, E – earrings, L – lazy, T – tie.
Nauczyciel losuje kartę i zapisuje na tablicy słowo główne. Podaje definicję słowa, ale niekoniecznie tego zapisanego na tablicy. Zadaniem uczniów jest powiedzenie: Yes/No lub True/False. Jeśli nauczyciel blefował, uczniowie muszą podać prawidłową definicję słowa.
Nauczyciel rozdaje uczniom po jednej karcie. Uczniowie zapisują słowa główne oraz te, których nie mogą wypowiedzieć na głos, na kartkach formatu np. A5. Następnie wszystkie kartki zgniatają w taki sposób, by powstała papierowa kapusta. Nauczyciel włącza muzykę, a uczniowie przerzucają między sobą powstałą kulę. Kiedy muzyka milknie, osoba, u której wylądowała „kapusta”, odwija pierwszy liść i… gra w Don’t Say It!
Nauczyciel czyta uczniowi jedno słowo główne. Jego zadaniem jest podanie trzech wyrazów dodatkowych kojarzących się z tym słowem. Jeśli uczeń nie zna odpowiedzi, dane słowo przechodzi na ucznia siedzącego obok. W rolę nauczyciela mogą wcielać się też uczniowie.
Uczniowie losują po dwie karty na parę, a następnie układają zdania ze słowami zakazanymi z wykorzystaniem omawianych na zajęciach zagadnień gramatycznych.
Każda osoba z pary/grupy otrzymuje kartę i nikomu jej nie pokazuje. Zadaniem uczniów jest wytłumaczenie słowa głównego bez używania trzech zakazanych wyrazów, ale w języku polskim. Odpowiedzi powinny być podawane po angielsku.
